Diary Day [1]         1 4/9/12

   วันนี้เริ่มได้ไม่ค่อยสวยเท่าไร่นัก หรือที่จริง คือแย่มากเลยหละ เริ่มตั้งแต่เช้า ปกติแล้วจะตื่นประมาน6โมงเช้า วันไม่รู้เกิดอะไรขึ้น นาฬิกาก็ปลุกแล้ว เดินไปปิดมันซะงั้น(2รอบ) ขนาดวางไว้ไกลแล้วนะ กว่าจะงัดตัวเองขึ้นจากเตียงได้เกือบ7โมงเดินออกจากบ้านด้วยความมั่นใจ ไปโรงเรียนทันแน่ มีเวลาทำงานต่อด้วย พอพ้นประตูบ้านเท่านั้นแหละ เกิดอาการเงิบนิดๆ จักรยานหายไปไหน!!!
แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า เมื่อวาน กลับบ้านกับนร.วมว. (ฝนตก เลยขอติดรถมาลงปากซอย จักรยานอยู่โรงเรียน) เมื่อตระหนักรู้ได้ดังนั้น ความมั่นใจเหือดหาย ความเครียดเข้าแทรกทันใด-*- สรุปคือต้องเดินไปเรียนใช้เวลา17นาที(จำได้ดีเลย จับเวลาเดิน)มาถึงโรงเรียน งานยังไม่ได้ทำอีก2งาน ตอนนั้นคิดแค่ว่า ต้องขึ้นไปทำงานให้ทัน พอขึ้นไปถึงห้อง เท้าเก้าเข้าไปในห้อง เพลงขึ้น-*- ต้องลงไปเข้าแถว กว่าจะทำงานเสร็จได้ เกือบบ่ายโมง หลังจากนั้นก็เรียนตามปกติ ตอนเย็นออจจากโรงเรียน 4.45 แล้วก็นึกได้ว่าตัวเองมีเรียนพิเศษต่อตอน 4.30 มันเลยมา 15 นาทีแล้ว!! ก็รีบเก็บของออกมาจะไปเรียน พอถึงบ้านอาจาร ดูของในกระเป๋า กล่องดินสอ...ไปไหน ลืมไว้ที่ห้องนั่นเอง ไอปากกาที่มีติดอยู่ในกระเป๋าก็ก่อการกบฏ หมึกหมดตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเขียน คิดว่าคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว...มั้ง พอเรียนไปซักพัก ฝนก็ตก ตกหนักด้วย เรียนเสร็จตอน 6 โมงครึ่ง ฝนก็ยังไม่หยุดตก ยังหนักอยู่ แต่ตอนนั้นต้องกลับบ้านแล้ว จึงปั่นจักรยานลุยออกมา พอพ้นหน้าบ้านอาจารย์ ล้อจักรยานบลงไปในน้ำ3นิ้วครึ่ง-*- บั่นออกมาจากซอยด้วยความยากลำบาก ฝนตกหนัก แว่นก็เปียก มองไม่เห็น(ถ้าเคยอยู่ในรถตอนที่ฝนตกหนักๆแล้วไม่เปิดที่ปัดน้ำฝนจะรู้ ว่ามันมองไม่เห็นจริงๆ)...แว่นเปียก...ทำไงดีๆ... มองลอดแว่นไป แต่แล้วความจริงก็ปรากฏ ว่าทำไมเราต้องใส่แว่น สายตาสั้นไงคับ!! เบลอไปหมด.. กะระยะไม่ถู แต่อย่างนั้นอยู่มองเห็นรถที่สวนมา ขี่รอดมาได้ถึงปากซอบบ้านตัวเอง ซึ่งห่างกันประมาน 100 เตรเท่านั้น แต่ตอนนั้นรู้ซึกเหมือนอยู่ห่างซักกิโลได้มั้ง....ด้วยความที่ฝนตกหนัก น้ำท่วมถนน สายตาไม่ดี มองไม่ออกว่าถนนมีอยู่ตรงไหนบ้าง พอเลี้ยวเข้าซอยเท่านั้นแหละ โครม!! ด้วยความที่ถนนมันสูง เขาเลยขุดท่อระบายน้ำลอดไปข้างใต้ แทน ทำให้ถนนทางเข้าเหมือนสะพาน สูงจากพื้นประมาณ1ฟุต แต่น้ำมันท่วม มองไม่เห็น เลยหลุดโค้งลงไปในช่องนั้น รู้ศึกตัวอีกที ลงไปว่ายน้ำอยู่ตรงท่อ โดนจักรยานทับ แว่นก็หล่น กว่าจะหาเจอได้แทบแย่ กลับเข้าบ้านเหมือนลูกหมาตกน้ำ(ตกจริงๆ)ความทรงจำถึงหน้าที่ สิ่งต่างๆที่ต้องทำ การบ้าน ลืมไปหมด
กว่าจะจำได้ว่าต้องมาเขียนไดอารี่ ก็ 4 ทุ่มแล้ว และยังมีอีกหลายรายการที่ยังไม่ได้ทำ และเชื่อว่ายังมีที่นึกไม่ออกอีกเช่นกัน นี่ก็เหลอเวลาอีกแค่ประมาณ1ชั่วโมงก่อนจะวันไหม่ ขอให้อะไรซวยๆมันจบลงแค่นี้เถอะ หวังว่ามันจะดีขึ้น ซักนิดก็ยังดี 
ขอจบกาเขียนสำหรับวันนี้แค่นี้แล้วกัน

ก่อนไป ฝากคำคมประจำวันนี้ “     I only miss you when I’m breathing”

ไว้จะมาเขียนไหม่