Diary Day [3]               16/9/12

       วันนี้ตื่นไม่สาย เพราะโดนปลุกตั้งแต่เช้า เนื่งจากต้องไปเรียนพิเศษที่กรุงเทพฯ  แต่ก็ยังต้องติดงานของอาจารย์แรมเซล 1000 คำ ซึ่งตอนนี้ก็ลุล่วงไปเกือบครึ่งแล้ว มันเป็นงานที่น่าเบื่อมาก จนบางครั้งอยากจะโยนงานทิ้ง แล้ววิ่งเล่นกระโดดไป กระโดดมา แล้วก็รู้สึกตัวอีกทีว่ายังคงนั้งทำงานต่อไป ในลักษณะที่ว่า ไม่สามารถขยับไปไหนได้ด้วยเหตุผลบางประการ เวลาล่วงเลยผ่านไปเรื่อยๆ ขากลับนั่งรถกลับ รู้สึกมึนหัว อยากจะนอน ได้พักหน่อยรู้สึกดีขึ้นบ้าง เหมือนได้หลับไปซัก 5 นาที รู้ตัวอีกทีถึงหน้าบ้านแล้ว หลังจากเก็บของเสร็จก็กินข้าว แล้วก็ว่าจะนั่งทำงานต่อ ทันใดนั้น พ่อก็เปิดทีวีดูการแข่งขันวอลเลย์บอล เท่านั้นแหละ ทิ้งงานเลย 555+ ไปนั่งลุ้นเชียร์ทีมไทยอยู่หน้าทีวี(งานบ้าน การบ้าน ไม่เสร็ตศักอย่าง) สองทีมผลัดกันได้ ผลัดกันเสีย แล้วซักพักน้องผมก็พูดว่า "พ่อโผล่มาดูทีไร ทีมไทยเสียทุกทีเลย" แล้วมันก็จริงอย่างว่า พ่ออยู่ห้องข้างหลัง โผล่มาดูแต้มทีไร แต้มจีนเด้งทุกที
น้องผมก็เลยบอกว่า "พ่ออยู่ข้างนอกไปก่อน อย่าพึ่งเข้ามา เดี่ยวไทยแพ้" แล้วก็โยงไปอีกต่างๆนาๆ ทั้งการที่เปิดประดูไว้ไปรบกวนพลังกรรจวาล ทำให้ทีมไทยเสียคะแนน และอีกมากมาย มหาศาล จนมีอยู่ช่วงหนึ่ง ประมานเกมที่ 3 สัญญานท่ายทอดหายไปประมาน 2 วินาที ทำให้ทั้งบ้านตะโกนออกมาโดนพร้อมเพรียงกันว่า "เฮ้ย" 2 วินาทีนั้น นานเหมือนเป็นปี พอสัญญานกลับมา ทุกคนโล่งอก และกลับสู่การลุ้นระทึกตามเดิม ผลจบลงด้วยชัยชนะของไทย 3-1 เซต จากนั้นผมก็กลับไปทำงานต่อ แล้วก็มาเขียนไดอารี่ตอนนี้ ขอตัวกลับไป ทำงานก่อน
คำคมวันนี้   "There is no ESCAPE"

แล้วจะกลับมาเขียนไหม่